| سیر، یک روز طعنه زد به پیاز | که تو مسکین چقدر بد بوئی |
| گفت، از عیب خویش بی‌خبری | زان ره از خلق، عیب میجوئی |
| گفتن از زشتروئی دگران | نشود باعث نکوروئی |
| تو گمان میکنی که شاخ گلی | بصف سرو و لاله میروئی |
| یا که همبوی مشک تاتاری | یا ز ازهار باغ مینوئی |
| خویشتن، بی سبب بزرگ مکن | تا هم از ساکنان این کوئی |
| ره ما، گر کج است و ناهموار | تو خود، این ره چگونه میپوئی |
| در خود، آن به که نیکتر نگری | اول، آن به که عیب خود گوئی |
| ما زبونیم و شوخ جامه و پست | تو چرا شوخ تن نمیشوئی |
.jpg)
.jpg)
